'Papa, wat heb je gemaakt vandaag?'

‘Papa, wat heb je gemaakt vandaag?’ Die vraag kreeg ik jarenlang elke dag als ik thuis kwam van ‘het WERK’. Soms - heel vaak eigenlijk - pas om 21 uur, als het al voorbij bedtijd was ...

Sinds januari 2020 krijg ik eerder de vraag: Papa, wat ga je klaarmaken vandaag? Mijn WERKdag begon toen pas ... Je weet meestal maar hoeveel een mama doet, als mama er niet meer is. (Mijn vrouw, vecht tegen een zware depressie in de psychiatrie … alle steun is welkom en NEE het taboe helpt echt niemand vooruit …)

Al snel begon het te dagen dat een ‘WERK’dag zoals ik die jarenlang normaal had gevonden, praktisch onmogelijk werd. Of hoeveel kan je beroep doen op scholen, grootouders, ouders van vriendjes, grotere broers en zussen om je kinderen op te vangen? Zeker op een moment dat ze een warm nest nodig hebben.

Gelukkig was er toen corona. En konden wij als gezin eventjes samen in quarantaine gaan. Het maakte het er niet makkelijker op. (We mochten mama niet meer zien.) Maar het maakte het er ook zoveel makkelijker op.

Een werkdag werd samen na het ontbijt - voor mijn pubers was het dan al 13h ;-) - achter de computer duiken aan de keukentafel. Mijn dochters hun huiswerk maken en ik videobellen …

Ik ga een sabbatjaar of -zomer nemen, dacht ik toen. Dat gaat het nog veel makkelijker maken.

Tot ik merkte dat mijn kinderen mijn gedrag begonnen te kopiëren. Dat doordat ik aan het werk was, zij ook meer aandacht begonnen te geven aan hun schoolwerk. Dat ze enthousiast hun kennis over TikTok kwamen delen, als ik die nodig had. Dat, doordat de videochat constant aan stond, ze mijn collega’s begonnen te herkennen. Dat mijn werk een deel van de woonplaats werd en omgekeerd. Dat mijn chaotische, drukke zelve aanstekelijk werkte …  

En toen kwam ons Kelly’s voorstel (mijn andere hersenhelft waarmee ik al jaren professioneel getrouwd ben). Over een nieuwe manier van werken: kleiner, authentieker, dichterbij. De korte keten als het ware, maar dan in business. Iets waarvan ik wist dat Kelly er al lang over fantaseerde, maar die dromen altijd weer opborg omdat ze het te druk had met mijn zotte plannen te volgen.

Omdat je zoiets nu eenmaal niet alleen doet. It takes two to tango.

En toen ging het snel … Mijn 4 kinderen vertrokken op kamp en op reis. Dus waarom zouden wij ook niet vertrekken?

Ja, naar Kirgizië…

We vroegen aan @letterknecht om onze auto te schilderen (onze oud-collega voor wie wij mateloos respect hebben, omwille van de kalme sereniteit waarmee hij op zijn eigen vakmanschap door het leven surft). Met twee boodschappen waarbinnen wij zouden navigeren: ‘Alles met liefde’ - want als je iets niet met liefde doet, met wat dan wel? - en ‘Business Serendipity’.

Want we wisten dat er een weg was, we kenden alleen de richting nog niet (vrij naar Bart De Waele).

Dus dat gaan we de komende twee maanden doen: zwerven, verdwalen, bijsturen en de juiste richting zoeken. Nee, niet zoeken: vinden, zelf bepalen… de google sprint methodologie geherinterpreteerd door de enfant terribles van de marketing/reclame… (het mooiste compliment dat we ooit kregen van Maarten Van den Bossche).

Of zoals Rik Vera schreef: ‘the winners will not be those who adapt, but those who have the guts to write the scripts’.

Dat is wat Business Serendipity voor https://www.atelier.kg/ betekent: erop vertrouwen dat jouw weg de juiste weg is. En daar iets van maken.

Dan hebben mijn kinderen straks eindelijk weer een deftig antwoord op hun vraag: ‘Papa, wat heb je gemaakt vandaag?’

Spruitjes of… 

‘Het, ik heb het gemaakt’ 

;-)